Sevgili günlük, kusura bakma sana yazamadım ne zamandır, 'kafamı kaşıyacak vaktim yoktu' demeyi çok isterdim ama asıl kafamı kaşımaktan sana yazmaya vakit bulamadım. Neden? Yıllar yılı benim salak prensim tutunup da yanıma gelebilsin diye uzattığım saçlarım kir içinde de onun için. Bu kadar uzun saçın bakımı kolay mı? Yıkamak bir dert. Gölet lazım bu kadar saçı yıkamaya. Hadi yıkadın diyelim, kuruyana kadar mevsim geçer valla. Kulenin tepesinde oturup prens beklemekten kuaföre de gidemiyorum, saç kremi alamıyorum. Haliyle saçı börtü böcük bürüyor. Bit olsa iyi geçende saçın içinden tapir çıktı. Tapirin ne işi var saçımın içinde diye depresyona girdim. Saçlar dökülmeye başlamasın mı? Üstelik tam prens efendi saçlara asılmış yukarı çıkarken başladı. Zaten güçsüzleşen ve dökülmeye yer arayan saçlar prensin elinde kalınca, çocukcağız 30 metreden yere çakıldı. 'Kırk yılda bir adam bulmuştuk o da gettiii' diye az ağlamadım. Ama dersimi çıkardım, kuleye asansör yaptırıyorum, saçları da Gülben Ergen modeli kestiriyorum. İlk gelecek prens rahat etsin. Ah ulan ah, gidiyor güzelim saçlar. Ne şampuan reklamlarından teklifler aldım da gitmedim. Sırf masal bozulmasın diye. Ahenkle dans etmek neymiş cümle aleme gösterecekti saçlarım ama olmadı! Yoksa ben istemez miydim, saçlarımı şöyle bir savurayım da erkeklerin hayran bakışları arasında otoparkta boş kalan yere arkadaşımın arabasını park etmesine yardım edeyim. Bir yandan da düşünüyorum, ne uzatıp duruyorum ki saçları? Prens yanıma çıkıp da ne olacak sanki?! Bir iki sene gül gibi geçinicez. Sonra bulacak bir yelloz beni aldatacak. Ben saçlarımı uğruna süpürge ettiğimle kalıcam. Yok yok kesiyorum ben bu saçları işte o kadar!
Etiket : Rapunzel, Günlüğü,