Yaşamı hep acılar üstüne dokunmuştu ... Renkleri siyah bir desenle kaybolmuş Bir kilim gibi... Mavi pabuçlu insanların hikayesini çalmalıydı... Ancak hikayeler çaldıkça heybesi doluyordu gezginin... Bütün pabuçları toplamalı, pabuç yetişen topraklara zehir saçmalıydı... Hüzün yavaş yavaş ülkenin kapısına dayanmıştı... Aşkla, sevgiyle yetiştirdikleri tüm pabuçlar yok olmak üzereydi... İçinde papatyalar,nergisler yetiştirdikleri pabuçları... Bir bir yanıyordu... Hayatları boyunca inandıkları herşey, kötü kahkahalar arasında yok oluyordu... Gezgin insanların en lezzetli yerini yüreğini,yüreğin içindeki maviyi mavinin içindeki sevgiyi yok ettiğini sanıyordu... Siyah ipince bir ipi, insanların yüreğine doluyordu sürekli... Nergis kokmadan sıyrılıyordu ayaklar mavi pabuçlardan... Toprak bir ateş çıplak ayaklara değen... Bir bir kavruluyordu mavi pabuçlara dikilen bedenler... Ta ki ayakları nergis kokulu üstadlar tepeden ininceye kadar ... Nergis kokulu üstadlar ateşin üstünde bir su gibi yürüdüler ... Ateş, suyun dehşetinde gezginin heybesine sığınmak istedi.... Önce heybesi tutuştu gezginin sonra bedeni... Ve böylece mavi pabuçlu insanların ülkesi Sonsuza kadar nergis kokmaya devam etti...
Etiket : MAVİ, PABUÇLU, İNSANLARIN, ÜLKESİ,