Kalanların Ardından!
Azaldık azar azar, kırıla kırıla. Ellerden değilde dostlardan, arkadaş, kardeşten alarak yaraları azaldık. Olmadık anlarda yakaladı ayazlar bizi zamansız yakalandı çiçeklerimiz. Her zaman değil de bazen, ama bazenin en orta yerinde eyvah bile diyemeden kalakaldık. Yaz ortasında üşüdük ciğerlerimizden akanlar karın boşluğunda toplandı.
Kimileri ölüm ilanları ile çıktı adres defterimizden. Kimileri hayret ve can sıkıntısıyla. Hayret ettik değişmelerine, iki yüzlülüklerine hayret ettik hoyratlıklarına ve canımız sıkıldı belki ağladık. Niye saklamıştık ki çocukluğumuzdan kalma sevinci, niye paylaşmıştık, niye dost arkadaş olmuştuk ki, niye şerefe demiştik, niye kıvanç duymuştuk başarılarından? Niye birlikte üzülüp birlikte gülmüştük ki?
Canımız sıkıldı bu azalmaya, yoksulluk gibiydi. Ölümlere alışıyoruz ama ihanete, ikiyüzlülüğe asla!
Azaldık azar azar, üzülerek güvenimizi yitirerek azaldık. Ne kaldı ki...?
Etiket : Kalanların, Ardından,